Należy wiedzieć, że religia Celtów wyrosła na podłożu starych wierzeń, niekiedy sięgających neolitu. Religia ta nie stanowi zjawiska jednorodnego. W okresie swojego największego znaczenia od VI wieku p.n.e. do IV w n.e. i później w średniowiecznej Irlandii ulegała przeobrażeniom, odchyleniom i deformacjom. Między celtyckimi wierzeniami Gallów z zachodniej Galii, wschodnich Celtów i Irlandczyków istnieją różnice, ale również wzajemnie się uzupełniają

Główni bogowie Celtów irlandzkich to bogini wiedzy i poezji „Brygitta”, bóg słońca „Lug” i bóg morza „Manannam” – członkowie rodu „Tuatha De Danann”, na którego czele stał bóg druid, ojciec wszechrzeczy „Dagda”, jego atrybutami był kociołek obfitości oraz młot, którym skracał życie. „Belennus”, „Taranis”, „Epona”, „Cernunnos” i „Matki” to bogowie Celtów galijskich. Na miejsca oddawania hołdu bogom wybierano gaje, źródła, wzniesienia, a także korzystano z megalitycznych kręgów kamiennych (na przykład Stonehenge w południowej Anglii). Świątynie i posągi bóstw weszły w zwyczaj pod wpływem grecko-rzymskim, wraz z zapożyczeniami dotyczącymi wyglądu i zachowania boga; Taranis – bóg-piorun – przypominał Jowisza, Epona przedstawiana na koniu z kluczem w ręce – bogini urodzaju, mądrości i wojny – Minerwę, Oegnus – bóg wojny – Marsa, Lug – wynalazca wszelkich sztuk, patron handlu i rzemiosła, jedyny bóg zaświadczany na całym obszarze celtyckim – utożsamiany był z Merkurym. Gallowie próbowali połączyć coś, czego się nie da: ściśle określony panteon Rzymian z nieuchwytnym, wręcz chaotycznym, światem bogów celtyckich. Według Cezara Celtowie wierzyli w nieśmiertelność duszy i reinkarnację. Dusze zmarłych i dusze nie narodzonych przebywają w pobliżu wielkich pionowo ustawionych głazów, czyli menhirów. Na szczególną uwagę zasługuje instytucja druidów – byli oni zarazem kapłanami, ofiarnikami, wróżami, poetami, wieszczami, lekarzami i prawnikami. Ponadto pełnili funkcję stróżów tradycji narodowej i zajmowali się kształceniem i wychowaniem młodzieży. Druidowie tworzyli ponadplemienne stowarzyszenia kapłanów, przypominające braminów w Indiach czy magów w Persji. Biało ubrani druidzi dokonywali obrzędów składając ofiary roślinne lub zwierzęce, które nie różniły się niczym od składanych przez inne ludy.